Córeczki

Minął już ponad tydzień od naszego powrotu ze szpitala. Powoli wracamy do normalności, nigdy więcej szpitala, nigdy więcej nie chcemy wracać do tego co było!!! Jesteśmy w domu i teraz liczy się dla nas tylko to, aby nasze dziewczynki były zdrowe i szczęśliwe!!!

Jak wyglądają teraz nasze dni?

To prawda, że przy małym dziecku noce są nieprzespane. Lenka to „Nocny Marek”, w dzień śpi dosyć długo, za to nocki są tylko dla niej… Na szczęście Zuzia ma twardy sen i przynajmniej ona się wysypia 🙂 Za to Mama z Tatą wyglądają jak zombie po całonocnych dyżurach 🙂 Dodatkowo dopadły nas kolki, więc nasza najmłodsza pociecha całymi dniami jest noszona na rękach, bo to jedyny sposób na to aby ukoić płacz i uśpić małą śpiewaczkę… Teraz doskonale sobie przypominam, jak to było rok temu, kiedy to Zuzia zmagała się z kolkami… Wtedy całymi dniami z naszego mieszkania dochodził płacz, nic nie pomagało, wypróbowaliśmy wszystkie możliwe sposoby leczenie kolek. Miałam wrażenie, że te 4 miesiące trwały wieczność, a potem nagle wszystko się skończyło i w jakiś magiczny sposób kolki poszły w zapomnienie. Liczyłam, że już nigdy więcej do nas nie wrócą, jednak myliłam się… Ale teraz jesteśmy bogatsi w doświadczenie i nasza wiedza odnośnie kolek, muszę przyznać nieskromnie, jest ogromna, więc dużo łatwiej będzie nam w walce z tą nieprzyjemną dolegliwością. Najważniejsza w tym wszystkim jest cierpliwość i spokój, tylko dzięki nim jesteśmy w stanie przetrwać ten trudny okres, zarówno my – rodzice jak i nasze dziecko.

Jak zachowuje się Zuzia przy siostrzyczce?

Na każdym kroku słyszę to pytanie 🙂
Zuzia zaskoczyła mnie niesamowicie, zmieniła się nie do poznania. Czasem miewa swoje humorki, ale ostatecznie spodziewałam się czegoś znacznie gorszego: lamentów, płaczu i scen zazdrości 🙂 Ku mojemu zaskoczeniu Zuzia na każdym kroku wyznaje Lence swoją miłość, często podbiega do Lenki, całuje ją, przytula, głaszcze, ba nawet pomaga nam przy zmianie pieluszki, oczywiście trzeba zawsze bacznie obserwować każdy jej ruch i dotyk, ale z całą pewnością muszę powiedzieć, że jest naprawdę grzecznym dzieckiem i teraz dostrzegam, że już nie jest małym niemowlaczkiem. No i jak przystało na starszą siostrę nauczyła się wymawiać imię Lenki – „Lela” lub po prostu „Lena” 🙂 A najlepsze w tym jest to, że własnego imienia nie wypowie 🙂

Dostaję również sporo pytań odnośnie tego jak sobie radzę z dwójką dzieci. Jaka jest moja odpowiedź?

Dwoje dzieci to z pewnością wyzwanie, zwłaszcza gdy różnica wieku między nimi jest niewielka. Łatwo nie jest, czasem przydałoby się rozdwoić, ale ostatecznie stwierdzam, że przy dobrej organizacji można sobie poradzić 🙂 Najtrudniejsze jest usypianie i karmienie, czasem po prostu dziewczyny w tym samym momencie potrzebują zainteresowania swoją osobą. Usypianie Zuzi w ciągu dnia do łatwych nie należy, co dodatkowo utrudnia trzymanie Lenki na rękach. Co do karmienia – ostatnio zdarzyło się nawet, że obie Panny zażyczyły sobie jedzenia o tej samej porze 🙂 Ciekawie wyglądało karmienie dwójki dzieci na raz, ale wyjścia nie miałam bo inaczej byłby wrzask nie z tej ziemi 🙂 Myślę, że wszystko to kwestia czasu i z czasem po prostu będziemy coraz lepiej ze sobą „współpracować” 🙂
Jeśli planujecie drugie dziecko lub kolejne – nie obawiajcie się. Nigdy nie będzie odpowiedniego momentu na powiększenie rodziny, zawsze znajdzie się jakiś powód, a to praca, a to studia i tysiąc innych… Człowiek przyzwyczaja się do dobrego, im bardziej nasze dzieci są samodzielne tym trudniej nam zdecydować się na kolejne dziecko. Teraz wiem, że niewielka różnica wieku ma swoje plusy i choć początki będą trudne – to wcale mnie to nie zraża 🙂

A jak wyglądały Wasze pierwsze dni z dwójką dzieci w domu? Jak sobie radziliście? Może macie jakieś ciekawe historie do opowiedzenia? Z przyjemnością o nich poczytam 🙂

A zgadnijcie kto się tutaj chowa?

Dumna Starsza Siostra 🙂

Inne artykuły

Last week

Chrzest Lenusi PART 3

Nasza Siłaczka :)

Bajkowa TOP LISTA

A czy Ty kochasz swoje dziecko?

Comments (43)

Agnieszka Modzelewska says:

22 września 2013

Super słodkie dziewczynki. U mnie różnica wieku jest większa bo aż 5 lat ale na początku też lekko nie było bo starszy zachorował na ospę wietrzną i miałam niezłe wyzwanie żeby to ogarnąć.