Macierzyński – w sumie brzmi to całkiem przyjemnie, ale jak jest naprawdę? No właśnie…

Po narodzinach Zuzi miałam 6 miesięcy urlopu macierzyńskiego, potem czekał na mnie powrót do rzeczywistości, do pracy, do kontaktu z ludźmi. Cieszyłam się strasznie, choć miałam lekki strach w oczach, jak sobie poradzę po tak długiej przerwie, czy nie pomylę się, czy nie narobię jakiegoś bałaganu. Strach miał wielkie oczy i bałam się niepotrzebnie. Wdrożyłam się szybko we wszystko i nadrobiłam zaległości. Brakowało mi tego, choć jak wiadomo zawsze trafi się ktoś kto Ci popsuje humor, ktoś kto podłoży tak zwaną świnię. Druga ciąża to było dla nas zaskoczenie, po 4 miesiącach pracy znów musiałam ogłosić, że idę na zwolnienie. Chwila ogłoszenia tej nowiny w pracy to był dla mnie mega stres, ale mile się zaskoczyłam. Nie mogłam dalej pracować, nie tylko przez wzgląd na miejsce pracy ale także przez to, że ciąża była od początku zagrożona, płód w 7 tygodniu ciąży był zbyt mały i nie wiadomo było jak się będzie rozwijał. Znów przerwa w pracy, siedzenie w domu i uważanie na siebie. Gdy minął 16 tydzień poczułam ulgę – mówiłam sobie wszystko będzie dobrze. Były chwile, że czułam się jak młody Bóg, mogłam robić wszystko, czasami miałam ochotę przekopać całą naszą działkę rekreacyjną, ale więcej było tych gorszych dni. Wiadomo, starałam się uważać na siebie, na ile to było możliwe. Czy nosiłam Zuzię? Zdarzało się, nie byłam w stanie jej wytłumaczyć że nie będę tego robić bo w brzuszku mam dzidzię. Kombinowałam jak się dało byle tylko ograniczać noszenie na rękach. Plusem było to, że Zuzia była i jest bardzo aktywnym dzieckiem i na rękach długo nie pobędzie, ale za to miałam z nią przeboje, bo ciągle mi uciekała, więc zdarzało się że ze spacerów wracałam z drącym się w niebogłosy dzieckiem w wózku lub kopiącą mnie Zuzią na rękach. Taki los podwójnej Mamy. Historię tego co było przed porodem i po już znacie.
Jak jest teraz?
Łatwo nie jest. Czasem denerwuje mnie ten sam schemat dnia. Bycie kurą domową chyba nie jest dla mnie 🙂 Ale przyznam, że czasami jest to bardzo wygodne. Nie nudzę się, bo obowiązków cała masa, ale jak tak sobie myślę jak to było jak pracowałam, to dochodzę do wniosku, że obowiązków mi wcale nie przybyło, a nawet jest nieco łatwiej bo na zrobienie pewnych domowych czynności mam  (AŻ) cały dzień. Ale nie byłabym sobą jakbym sobie nie ponarzekała 🙂 No co lenia czasem miewam i nie chce mi się nic kompletnie 🙂 
Co będzie dalej?

Będzie tak: Zuzia od września pójdzie do przedszkola, Lenka do żłobka, a Mama wraca do pracy i jak się uda wraca na studia mgr. Mam ogromną nadzieję, że dziewczynki dostaną się do wybranych placówek oświatowych, bo koszt jaki ponieślibyśmy za prywatne przekracza nasze możliwości finansowe… Dwoje dzieci w prywatnej placówce to cała moja pensja albo i więcej… Także liczę, że się uda. Znów towarzyszy mi strach związany z powrotem do pracy. Lęk przed tym czy sobie poradzę, jak zniosą dziewczynki rozłąkę ze mną… Ale wiem, że tak być musi, że kiedyś i tak wrócilibyśmy do naszych codziennych obowiązków, niestety w naszych polskich realiach nie da się wyżyć z jednej pensji, mając dwójkę dzieci. A więc cieszę się jeszcze tymi kilkoma miesiącami. Choć w domu też wiele obowiązków spoczywa na mojej głowie, to jednak sama sobie jestem szefem, a to nieco ułatwia sprawę 🙂 No może czasem trochę porządzą mną Dziewczynki 😀